Ben-2 Şiiri - Berfin Orhan

Sonra üşümeyi öğrendim
Bir gözde, bir sözde, bir bedende
Kendim akıttım kentime yağmurlarımı
Ben estim rüzgar diye
Ben içirdim su diye
Ben soluttum hava diye
Ahh sustuklarım!
Ben ağladım, kırık bir hatırayım diye
Halbuki sevgi, kaburgasında beslerdi beni
Ve gülerdi tatlı bir tını gibi.
Sus dedim içime "sus"
Ne çok "sus" birikmiş dilimde.
Kafamın içi kıyamet meydanı,
Şarkılarım hüzünlü
Bu ben miyim dağ başlarına kaçan,
Ardıçların ardında suretini saklayan,
Tanrım sen miydin o vahada bana el sallayan?
"Gayrı susmalı" diye haykırdı uzuvlarım
Ve rahmim kırık bir ayna gibiydi
Ben bin parçayım.
Anne olmamak gibi idealist bir frekansla kafa tuttum insanlığa
Çok mu yorgunum
Ya da kırgın
Veya hasta
Hangi teşhis bir isim olur bu dünya yarama?
Ben, kafası karışmış;
Bahtı, yolunu şaşırmış bir kadınım
Yakınlar bile artık çok uzaktır bana.
"Ben" diyorum, ben
Bir sureyi ezberler gibi binlerce kez
Ve ihanetin soğuk hançerini ne zaman yoklasam
Kaburgamda hissederim.
Ahh bu ben!
Kendimle bitmeyen kavgalarımın mağlubuyum ben
Sırtımda ela gözlü bir yara
Karnımdaki o heyecan yumağıyla vardım tanrının yanına
Bu yüzdendir cümle aleme hüsranım
Bu yüzdendir içimdeki ben'le kavgalarım.
Durulmuş bir su gibi dindim
Bir girdaptım herşeyi yok ettim
Ben, dünyanın korkunç masallarının ezik prensesi;
Toprağından kopmuş bir fidanım.
Ben yangınım...