Ben Şiiri - Taş İskele

'Ben' bir sözcüktüm deli.
Yalın kalamadım.
Eş ses'lime susamadım.
Bam telime basamadım.
Aradım.
Buldukça aradım.
Buldukça aramaktan geçemedim.

Cümleye durdum.
Tek sözcüklü cümle olamadım.
Giydiğim harfleri düşürdüm bir bir,
kökenimi bulamadım.
Anlatmaktan vazgeçtim 'ben'i kendime,
' Ben'den kurtulamadım,
kendime ulaşamadım.

' Ben' nesnesine, özne duramadım.

'Sen'i aradım, hep 'o'na rastladım.
Sözsüz ve sessiz tüm çoğul yalnızlıklarımı 'biz' eyledim, 'siz' eyledim, 'onlar' eyledim, eylemsiz duramadım.

Eylemsizlikle olumsuz tüm tümcelerin anlamını yoramadım.
...
Önüm boşluk, sonum boşluk.
Ulandı kimi zaman ahenkperest yanım bir başka söze,
harfim düştü taş misali kuyulara...
Abecemi çözdükçe üstat olamadım.

Akortumu bozdum ilk.
Delice bir abeceden simgeden, imgeye evrilen her bir harfimle.
Çengeller taktım, çengellere takıldım. Engelleri aştım, engellerimle.
İçimin kuyusu derinleşti,
Düşünce delice bir kuyuya,
Derince anlamların raksı oldu,
'ben'den arındı,
sığlığım ya da yalınlığım...

Her dilde değil,
Bir dilde,
-Lehçesi,
Ağzı ne olursa olsun-
bir dilde delirmek gerek dedi üç nokta,
İlk,
'ben' i gömdüm içime.

Kendimden uzak,
'Ben' bir sözcüktüm deli,
Üç noktanın girdabına kapılmadan önce..

...