Ben Şiiri - Erhan Turan

Ben, sevgiliye kavuşma hayaliyle,
Hülyalara dalan gencin,
Beynindeki umut ışığıyım.
Onu görme aşkıyla çarpan kalp çarpıntısı,
Mesafeleri yakınlaştıran yakınlık,
Özlemle bakan gözlere tüneldeki ışığım ben.
Ben, dünyanın herhangi bir yerinde,
Patlayan bombayı yüreğinde yaşayan vicdan,
O bombada evladını kaybeden annenin feryadı,
O feryattan akan gözyaşlarıyla,
İnsanlığın kalbine saplanan hançer,
Barışla bezenmiş yarınlara bakan çocuk yüreğiyim ben.
Ben, bütün zenginliği elinden alınmış,
Bir tas suya, bir kuru ekmeğe muhtaç bırakılmış,
Bunlar yetmezmiş gibi,
Bedeni dahi sömürülmüş,
Yüzü kara ama yüreği bembeyaz, siyahi,
Açlıktan ayakta duramayacak mecaliyle yere yığılmış
bedenini,
Başında bekleyen akrabaya sunan Afrikalı çocuğum ben.
Ben, bunca adaletsizlik içinde,
Adaleti mumla aramaya çalışan,
O ufacık umut ışığı sönmesin diye,
Bedenini siper eden,

Her bedenini siper edişte,
Bir darbe daha alan,
Ama onca darbeye rağmen,
Umut ışığını bir an olsun yüreğinde sürdürmeyen,
Hayatı boyunca bu adaletsizliği anlatmaya çalışan,
Ama bir türlü anlatamayan,
İnsanlara göre anlaşılmaz biriyim ben...
Ben, ayakkabı boyacısı çocuğun eline yapılmış siyah boya,
“Bir mendil alır mısın abi?” diyen,
Mendil satıcısı çocuğun dili,

Üşümemek için üstüne gazete parçası atan sokak çocu-
ğuna battaniye,

Öksüz çocuğun her anne kelimesini duyduğunda,
İçine akıttığı gözyaşıyım ben...
Ben, sevdaları hep yarım kalmış,
Sevdalıların sevdası,
Dostluklardan yana hep eksik kalmışların dostu,
İhanetin hüküm sürdüğü bu dünyada,
Sadakate hasret herhangi biri,
Ve saydığım her şeyi yüreğinde taşıyan,
Ama yılmayan çok güçlü bir hamalım ben...