Ben Şiiri - Orhan Sönmez

Vesveseye Dünyada hicde aldırmam
Kör şeytanı iblisi kendime güldürmem
Mahlugata kızıbda Karıncayı öldürmem
Yaşatan ALLAH-dan dermanım ben

Köroğlu’yum dolaşırım bu dağlarda
Mevlana’yla şems ile bak ard arda
Barbaros’um hayrettinim sularda
Yunusa mekânım deryalarda ben

Anadolum benim âşkımın rengi
Her Türk tadarmış bu ulu âhengi
Cıhana dur diyen Mustfa kemali
Okullarda okuyan gözle dilim ben

Bakın yine Hecelere büründüm
Şiirlerde mısralarda göründüm
Mehmet akifden utandım silindim
Edeb ile adaba duy kurbanım ben

Uygur Türklerini böyle görünce
Müslüman her gün caresiz ölünce
Huzuru Mahşerde terazi gelince
Kanayan vicdanım bilesin ben

Ademle ibrahimdir benim ecdadım
Elli altı yıldır ben kendimi aradım
Hastayım kalkamıyorum üstadım
Gözüm kapıda azraili beklerim ben