Ben Şiiri - Murat Haliloğlu

Kolumdaki zinciri
Duvarlara taktım ben.
Elimdeki tüm kiri,
Kazıyarak yaktım ben.

Kör ve topal yaşarken,
Varlığıma şaşarken,
Dolu dizgin koşarken,
Hep önüme baktım ben.

Ne aç kaldım ne doydum,
Ne hak yedim ne soydum!
Bir hayale baş koydum,
Canımı bıraktım ben!

Bir gün yine çarşıda,
Bir kız gördüm karşıda,
Gözlerinde arşı da,
Görüp yere aktım ben…

Duyunca o sedâyı,
Doğru bildim Hüdâ’yı,
O gün orda sevdâyı,
Yüreğime çaktım ben.

Nasıl yorgun, uykusuz,
Seviyorum korkusuz?
Oysa bitkin, kuşkusuz;
Kalbi itip kaktım ben.

O kirlerim vardı ya,
Her yanımı sardı ya,
Yüreğim karardı ya,
Oysa evvel paktım ben…

Beni sular paklamaz,
Kirlerimi saklamaz,
Kokumu misk haklamaz,
Şeytan gibi koktum ben.

Sevgiliye gelince,
Kaçacaktır bilince,
Duymaz ki ben ölünce,
Düşlerinde yoktum ben!

Ben bir çirkin serseri,
Yüreğim yangın yeri,
Görmez beni o peri,
Sokaklarda çoktum ben.

Ona koşsam ne vardı?
Sokaklar bana dardı,
Serde erkeklik vardı,
Hüsranlara toktum ben!

İzbeler bana vatan,
Karanlıklarda atan,
Kurcaladıkça batan,
Bir zehirli oktum ben…

Güzel peri ağlamış,
Yüreğini bağlamış,
Kızgın alev çağlamış,
Geç ortaya çıktım ben…

Birileri üzerken,
Etrafında gezerken,
O gözlerde yüzerken,
Kaderimden bıktım ben!

(6 Mayıs 2021)