Ben Şiiri - Işık Çakan

Hani, bazen insan ister ya şuursuzca,
Parçalamayı, yakmayı, öldürmeyi,
Kafasını duvarlara çarpar acımasızca,
Kutsar ya dehşeti, yok etmeyi,

Sanki o haldeyim ben şimdi.
Soğuk yüzüm, kanlı ellerim, kızıl gözlerim,
Andırıyor, kana susamış bir vahşiyi.
Kaçıyor, beni bana düşman eden kendi benliğim.

Vardır ya hepimizin "can dostum" dediği,
Kardeş, kandaş, kendindenmiş gibi bildiği,
Asla etmediği öteki, çıkarsızca sevdiği,
Hatta belki öğreten bize direnmeyi,

Sanırsın onu iyi tanıdığın biri gibi,
Dersin içinden "en çok bu beni bilmeli."
Fakat görünce sana ettiği ihaneti,
Aklın çıkar, salmak istersin içindeki katili.

Gözün görmez bir başkasını,
Sökmek istersin onun kalbini,
Ancak o anda öğrenirsin,
O hainin ta kendin oluğunu
Aynalarda aldattığını seni.

Yine de öldürürsün onu,
Hatta öfken artmıştır belki,
Kendinmişsin o ikiyüzlü,
Aptalca güvendiğin kişi.

Zihnimi, kalbimi kör etmiş,
Meğer içimdeki serseri.
Saklamış kendisini bir ömür boyu,
Kurutmuş ruhumun en dibini,
Çalmış bana ait benliğimi...