Ben Şiiri - Murat Tuğci

Beni tanırsınız
Hepiniz bilirsiniz
Ben sevdamı yaşamayı
İsterdim sizlerden!
Ben gözlerimde gözlerini
İsterdim sizlerden
Ben ayırmamayı isterdim
Ellerimi ellerinden
Ben kaybolup da gitmeyi
İsterdim uzaklara, hayal ederken!
Ben yağmur yağdığında sevdim onu
Çiselerden kaçarken
Ben bilirdim ki
Hep oradaydı çiselerken
Ben kuşları izlerdim
Sınırsızca...
Uzaklara uçarken
Ben bulutlara gıpta ederdim
Yağmur bırakırlarken!
Ben hep yedi renkli bilirdim
Çiçekleri açarken
Hiç öğrenemedim siyahı
Karakalem çalışırken!
Hep özledim masmaviliği
Gökyüzüne dalarken
İçlerinden bir yıldızı sevdim
Öylesine gökyüzünde kayıp giderken
Hep kızdım diğer yıldızlara
Bakıp ardından hıçkırırken
Hep sordum onlara
Niye tutmadınız
Onu düşüp yok olurken
Niye!
Buğulu puslu gözleri sevdim
Ağlamaya hazırlanırken
Titreyen ipek elleri sevdim
Tutmaya çalışırken!
Ben hasret kokan küf kokan
Sarı kağıtları sevdim yazarken
Sevda dolu dizeleri karaladım onlara
Çaresizce üşürken!
Sadece onu sevdim desem
Siz suçlayıp hükmederken
Yetişebilir miyim
O son trene, kalkarken
Kurtulur muyum acaba
Sizin gibi kaskatı yüreklerden!
Boşuna mı sevdim
Yıllar ziyan olurken
Kayıp sevdalar kentinde
Zorlamacasına yaşamaya çalışırken!
Sadece yalan gördüm buralarda tükenirken
Sadece sevdamı istedim
Sizler çılgın diye eğlenirken
Ben hep sevdamı istedim!
Olmaz hayır dediniz
Bari gözlerinin hayali dedim
Hadi oradan yok dediniz!
Sonunda gidiyoruz artık
Sizlere unutamayacağınız bir miras bıraktık!
Ben ve özlemlerim gidiyoruz
Gerisini siz düşünün artık!
Ben kim miyim?
Gitmeden onu da diyeyim
Ben bu yalan kentin
Umutsuz,
Uslanmaz sevdalısıyım
Bilemediniz ezemediniz
Sonunda yenildiniz!