Ben Şiiri - Zülfü Evin

Kim diye sorarsanız bir gün?
Anadolu’nun anasız kuluyum ben.
Açmaya yüz tutmuş bekleyen,
Çınar ağacının dalıyım ben.

Kinim olmaz kimseye, dost bilirim,
Kar gibiyim, güneş vursa hemen eririm,
Bu dünyada bir garip seferi gibiyim,
Açılmamış bir hanın koluyum ben.

Bazen dertlenir, söylenir dilim,
Yaralı bir dut dalına gider elim,
İşte o anda mazidedir yerim,
İnlemeye hazır bam teliyim ben.

Aldanıp kalmam cenge, cihana,
Düşüncem hep terstir yalana,
Hayranlık duyarım Veysel’e, Karacoğlan’a
Dadaloğlu’nun söylenmemiş destanıyım ben.

Dünya malında olmaz hiçbir zaman gözüm,
Vatan uğrunda vardır verilmiş bir sözüm,
Ateşe atılsam da acımaz asla özüm,
Toprağa düşen şehit kanıyım ben.

Çalışıp, helal kazanana saygı duyarım,
Haram ile dost olana çok kızarım,
Kölesiyim, çift sürenin, toprak kazanın,
Yorgun alınlardan düşen terim ben.

Güz ayında yanık yüreklere ekilirim,
Hazan vurunca ölür, baharla yine dirilirim,
Bir garibana hayat olunca sevinirim,
Boynunu eğen başak yeniyim ben.

Yaşa zülfüm dillerde, gönüllerde yaşa,
Yaşa ki göresin neler gelir garip başa,
Ararım yolumu, vurarak taştan taşa,
Huzurunu arayan suyum ben.