Ben... Şiiri - Büşra Şahin

Gözyaşları duyuyorum.
Sancılı bir melodi yayılıyor bedenden ruhun derinliklerine,
Sayıklayışlar eşliğinde şarkılar söylüyorum,
İçimde düzmece bir korku...
Ne olduğu belirsiz bir varlık üzerime çöküyor olanca ağırlığıyla,
Bir zehir gibi içime akıtıyor tutkularını.
Dünya parmaklarımın ucunda dönüyor,
Güneş gözlerimde kutsal bir ışık huzmesine dönüşüyor,
Bakmaktan çekinerek sımsıkı kapatmaya çalışıyorum gözlerimi,
Ağaçlar korkarak kovuklarına çekiliyorlar.
Ne acı,
Benim kendimden nasıl korktuğumu bilmiyorlar,
Ve ben,
Kendimi bir pandomim sanatçısı gibi görüyorum.
Gülüşler,
Ağlayışlar ve yalvarışlar duyuyorum.
Öldüğü yerde zamanın katili olarak yargılanıyorum!
Tüm düşüncelerimi çıkarıp us'umdan asıyorlar,
Bense hiç birşey söyleyemiyorum.
Oysa çoktan öldürmüşlerdi zamanı ama ne çıkar!
Zamanın olmadığı yerde, düşüncelerin önemi yok zaten..
Bunu bilmiyor zavallılar.
Henüz doğmamış bir bebeğin çığlıkları yırtıyor geceyi,
Yoldan birer birer toplayamadan ümitlerimi.
Asılacak ben olsam bile buna fırsatınız olmayacak,
Ve
Dönüşümde kimse beni karşılamayacak,
Kimbilir!
Belki ben cevaplayacağım tüm sorularınızı,
Ve
Yanılgılarınızın aralanmamış kapılarını.
Olmayacak bahçelerime, vermediğiniz huzurdan mı? tüm bu savaş..
Yoksa! ?
Yenilgilerin son çabaları mı?
Ve ben
Yolda beraber yürüyorum yalnızlığımla.
Soğuk gecenin ıssız ve yalnız çığlıklarını geçerek girdim eve,
Işığı yakmadan uzandım yatağa,
Üzerimdekileri çıkarmamış,
Ayakkabılarım yatağı çamurlamasın diye dışarıda bırakmıştım ayaklarımı,
Birden duydum, şiddetle kapının vurulduğunu.
Kalkıp açmaya içimde bir üşenti,
Ama açmalıydım
Emindim ki yalnız ve üşüyen biriydi..
Ve kapı,
Şiddetle çalıyordu.
Kalktım açtım,
Ve karşımda yine BENİM..

(İstanbul, 11/05/1998)