Ben 1 Şiiri - Sefa Köse

Bir zaman gerçeğin perdesinden pek alâ ıraktım
Ustasız bir kıraathanede ussuz bir çıraktım
Muhabbetin demini çayın rengine katınca ben
Kulaklardaki keskin sesle oynaşmayı bıraktım

Fikirden evler yaparsam diye hep sevdiğim sözler
Değiverince zikirlere, açılıverdi gözler
Ben, şuh hislerle hemhal olurken fokurdadı bu dem
Kaynadı koptuğu ince yerinden 'bağımsız' özler

Bundan önce dillerde pervasız ittihat gezerdi
Bu hengâme, ittisali örterdi, kansız ezerdi
Bu zifir boşluktan, memba diye nemalanırdı hem
Fikir gelmeden, korkusunu kaf dağından sezerdi

Fakat ben, örtük tasımın mugalatasını bildim
Hatibin hitabındaydı kulaklar, ben sessiz dildim
Bu hal olmuşken yanaklarımı yırtan muşamba gem
Madem fikirdi hınç, yırtık yüzümdeki kanı sildim

Gördüm ki yerimiz devenin ufak iki hörgücü
Gözlerdeki perdeyi kuran bilmem nasıl büyücü
Gırtlaktan geçen dalak dalak kanmış, zannımız zemzem
Var sen hesap et üstümüzü örten kıymıklı gücü

Tek dişi kalmış canavarın karşısındayım, işte
Damla damla boşluk doluyor fikirle, bu gidişte
Eğer tek dişindeki iri kovuğa olursak yem
Yüzdeki yırtığı, dillerle dikmeli bu bitişte