Bembeyaz Kokuyor Şehir...

bembeyaz kokuyor şehir
üstelik ücretsiz
yıldızlar birleşse
bir kalemle
sanki bir nehir
akıp durur
gökyüzünde...
asılı kalmış askıda
geçmişim
unutmuşum yanıma almayı
çıkarken bugün
çok hissizim
sanki
başkalarına ihtiyacım var
yaşıdığımı sanmak için
ve tost yedim bu sabah
asla seninle paylaşamadığım bir tost
doğru ya
biz tost yemezdik kahvaltıda
gider ızgara yerdik
en köftelisinden...

bembeyaz kokuyor şehir
cepleri biletsiz
gezinip duruyor
hayatların kompartımanlarında
sahne gibi her hayat
onun için
tekerrülerden ibaret

bembeyaz kokuyor şehir
tanıdık bir görüntü bu
belkide yaşlandıkça
küfredeceğim hepinize
huysuz bir adam olacağım
isteksiz
daraldıkça bu vakit
bir bağ gibi boynumda
özgürlüklerim tükeniyor
özlediklerim çok
belkide yaşlandıkça
daha çok tanıyacağım kendimi
ve yazgılarımı
akışına bırakacağım
ama asla
vazgeçmeyeceğim
seni yazmaktan
ellerim kırılana değin
yalnızlıktan
içkilerden
aşktan ve
sarhoşluktan

bembeyaz kokuyor şehir
giriyor balkonumdan içeri
kadeh tokuşturuyoruz
şerefine
ve şerefsizliğime
kimsesiz adımlar beliriyor
şehir resmen aydınlık
seçilebiliyor
tüm izler
ve taklidi yapılamıyor
içimdeki karanlığın
yüzüm dilediğim kadar çizgili
her bakışında
bir hayat yatıyor
bir hayat ölüyor
bir hayat diriliyor
kimbilir kaç nefeste
unuttun beni
kaç kere
kimbilir neresine sakladın
yalnızlıklarının

bembeyaz kokuyor şehir
büyük harflerle yağıyor
her bir kar tanesi
uykular
fazla gereksiz kalıyor
huzura herkesin adresi
kimisi bakıyor
kimisi koşuyor
ve ben
dağılıyorum gittikçe senden
daha da anlamsızlaşıyor
baş ağrıların
ve hep içimde
bu kente denk
yanıtlanmamış ve asla
yanıtlanamayacak
bir soru olacaksın yüreğimde
en az
firavun kadar
uzun yıllar
yatacaksın mabedimde
sarılı kalacak kolların
birbirlerine
belki uyanırsın
belki cenazeme kalırsın

bembeyaz kokuyor şehir
aptallık
tüm intihar girişimleri
acılar biçimli
tatmayı bilirsen
tatlılar bile
ama senin gibi bir acı lazım
aynı bu kentin renginde
düşlerde gülümseten
sen gibi
yaşama sürükleyen...