Bembeyaz Bir Kül Ve Yine Yağmur

Bembeyaz Bir Kül Ve Yine Yağmur

Simsiyah şemsiyelerle yağmura kafa tutan insanların
Ayak sesleri karışıyor güne
Yüzlerinden düşen binlerce parça kırılıyor kaldırımlar üstünde
Kaldırımlar ki sus-pus

Yağmur lekeli camda kayboluyor yüzüm
Yüreğimin titremesine eşlik ederken dizlerim
Dudağımın kenarında bir sızıntı
Kanıyor kelimelerim

Ölü çocuklar ülkesindeyim

Bütün pencereleri açmaya yetmiyor ellerim
Kilitleri kırmaya
Avlulardan pembe kuşları uçurtmaya

Ah
Açabilseydim keşke avuçlarımı
Avuçlarıma dolabilseydi gülücük kuşları
Göz sularımdan yudumlayabilselerdi
Kurumazdı dilleri

Yaşam kokmayan şehirlerde kımıldamıyor hiçbir şey
Bulutlar bile ağlıyorken üstelik
Kalpleri sökük annelerin gözlerinde kanıyorken gökyüzü

Rengârenk şemsiyeler kayıp
Açamadık çocuklarımızın göğüne ayıp

Çocuklar diyorum
Ateşböceği saçlarında
Tutuştular

Bembeyaz bir kül ve şimdi yine yağmur…

Canan Akpınar
Kayıt Tarihi : 1.12.2016 12:54:00
Hikayesi:


Ne zaman diner yağmur... ve ne zaman mutlu çocuklar ülkesi oluruz...

Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

TÜM YORUMLAR (42)

Canan Akpınar