Bembeyaz Bir Hikaye... Şiiri - Hasan Can

Sokaktan eve üç kilometre yol,
Soğuk bir kıştı, üşüyordu heryerim,
Soğuğa aldırmayan sadece ellerimdi,
Parmaklarım buz tutmuş olsa bile aldırmıyordu soğuğa.

Kocaman bir kıştı, sokaktaydım,
Eve hayli yol vardı, üşüyordum,
Ellerimde olmasa donacaktım,
Ocaktı, kar gittikçe büyüyordu,
Saçlarımda kardan bir şapka vardı.

İnsanlar büyük bir uğraş içindeydi,
Çoluk çocuk üşümesin diye,
Akın etmişlerdi köyün merkezine,
Yakacak odun, kömür,
Herkes ne koparsa kardı satıcılardan,
Efendisi olmuştu kar köyün,
Bembeyaz bir efendi...
Sarmıştı tüm asiliğiyle dörtbir yanı.

Ocaktı, bir adam tren istasyonunda,
Evsiz barksız bir adam,
İki büklüm bir bankta,
Onun heryeri üşüyordu,
Elleri bile...
Titriyordu, ama banamısın demiyordu,
Yaşıyordu, donmadan, içinde bir ateş yanıyor gibi...
Saç, sakal eşit uzunlukta,
Yağan karları üzerinden atıp,
Tekrar iki büklüm, titreye titreye,
İçinde yanan ateş onu koruyordu.

Ocaktı, eve az kalmıştı,
Saçlarımda kardan bir şapka,
Titriyordum, ellerim yine aynı,
Çocuklar evlerin camlarından,
Minik gözleriyle beni süzüyorlardı,
Bembeyaz bir serüven eve az kalmıştı.

Bir bank görmüştüm yolumun üstünde,
Tren istasyonundaki adam gelmişti aklıma,
Birazda yorgundum, oturdum bankın üzerine,
Tuhaf bir istekle uzandım olduğum yerde,
Kar yine aynı şiddetle devam ediyordu,
Hava kararmak üzereydi, eve az kalmıştı,
Yorgundum, gözlerim yorgundu,
Ellerimde üşümeye başlamıştı.

Ve sabaha karşı,
Güneşin aydınlatan yüzünde,
İki bankta, iki donuk ceset bulundu,
Biri tren istasyonunda,
Biri ise, eve az kalmıştı...
Ocaktı, herşey kapkaraydı,
Bembeyaz bir hikayenin bitişiydi...