Belleksiz şiir Şiiri - Muharrem Özcan

Yüzüne hüzün bulaşsın diye
Yağmur yapıyorum günlerdir
Şemsiyemi unutup binerken ilk trene
Acıyı rehin bırakıyorum
Belleğini yitiren şair kısmına..

Gülüşleri toprak kokan insanlar vardı pencereden sarkan
Vagonlar arasında yol verirken bir bilgeye
Karşılığı olmayan sorular soruyorum
Bekle demiyorum..
Duyumsa yağmurun yağışını
Böyle devam etmeyecek elbette
Önce acıdan başlayarak
Çok şey var değişmesi gereken..

Efkar da yakışırdı elbet şair kısmına
Sigara dumanına çakılmış
İki göz çukuru mesafeden
Anladım
Şehrine uçurtma sesi ulaştığında
Kar aydınlığıyla aşarak tepeleri
Sana varabileceğimi, yar olabileceğimi sana..

En yorgun yerinden yuvarlanırken gece gözlerime
Sen kayıp bir adrese taşınmışken
Umut tohumu ekerim göğsüme
Ki göğsüm ne badireler atlattı bir bilsen
Bir bilsen Hiroşima’da açan gülleri nasıl suladığımı..

İşte o vakit karşılıksız adres bilmecesinden
Kurtulurken özlemim
Yolculuğun günlüğünü yırtıp atmalıyım
Özlem biraz yarenliktendi bize
Biraz da yanında ölme isteği..

Raylar uçurum altında bekleyene uzanırken
Gümbürtüye gelirdi hüzün
Yüzünse yağmura açardı gözlerini
Valizlere sığdırdığım geçmişimle gelirdim
Anlatacaklarımı unutmuşken, dilime düşen cehennemden
Belleğini yitiren şair kısmına emanetimdir sevda..