Belleğini Yitirmiş Meydanlar

I
Bir mevsimin en güzel rengiyle tanıdım seni
Bir aşkın yaşandıkça derinleşen uçurumlarında
Yasak ama meşru duygularla sevdim seni
Bir korsan gibi sokulurken ömrüme yalnızlıklar
Korku ve acılarla yüzleşirken sensiz hayatım
Ertelenmiş umutlarda, yarım kalan sevinçlerde
Gizemli bakışların ıssız koylarında buldum seni.

II
Bir samanyolu gibi uzanırdın her gece
Hırçın ve uslanmaz düşlerimin ortasında sessizce..
Ve adı yasaklanmış sokaklarda arardım seni
Belleğini yitirmiş meydanlara sorardım
Ve eylül kuşları uçardı üstümüzde zamanlı zamansız
Kuşanarak yeni bir hayata dair sevincimizi...

III
Aşkın sahillerinde dolaşırdık seninle gün boyu
Zaman yenik düşerdi güncellenmiş hayallerimize
Ve çekip giderdi eylül ardında hüzünlü günler bırakarak
Demlenirdi ömrümüzün sessiz akşamlarında anılar
Sokulurken ay ışığı lacivert gecelerin yorgun gözlerine.

IV
Günbatımlarında çığlık çığlığa uçardı yorgun martılar
Soyunurdu aklımın varoşlarında sevdalı bir yıldız
Ve koşardı yeni ufuklara doğru taşralı çocuklar
Büyüdükçe yaşanacak güzel günlere dair umutlarımız...