Bella Şiiri - Ümit Küçük

İşte yine yükseliyor ay gökyüzüne
Bir soğuk gecenin daha başına geldik
Oysa kasvet veriyor her yüze, benize
Neden sanki gecelere esir edildik

Loş bir ışık düşer sokak lambalarından
Karşı yolun en kuytu köşelerine.
Bir çocuk el sallar kapı aralarından
Sessizce, sönüp giden hayallerine

Aynalar neden bize yalan söylüyor
Ve neden kendini aldatır insan?
Güller sadece huzur istiyor,
Keşke olmasa dikenlere katlanan...

Yaprak döker ağaçlar her sonbaharda,
İlkbaharı hasret ve özlemle bekler.
Solar her çiçekler kavuşmayınca
Belki de bundandır kışa öfkeler.

Düşünceler yorgun argın düşer geceye,
Soluk soluğa, bir hayli bitkin.
Anlamlar sığmıyor hiçbir heceye...
Nedendir sevgilere bunca büyük kin?

Ah şu yağan karlar, dünyayı örten
Her yeri kapatıp, silermiş kusurları
Yok hiç kimse bunu bilip de gören
İnsanın kalbinde en büyük ayıpları

Kaçılan hep doğrunun acısıdır
Zaten bundan pembe yalanlar
Her hatıra bir gönül sancısıdır
Örtemez üstünü arda kalanlar

Akşamlar soğuk oluyor ve durgun
Bu şehir sığamıyor şu yer yüzüne
Gözlerim en çok gülüşe meftun
En güzel sözleri kendine söyle

Rüzgar gelirken haber getirir
Yarınki güneşin ışıklarından
Sözler her gönüle acı çektirir
Vurunca yüreği sancılarından

Asıl gözlerdir safca inandığımız
İnsan görünce kanmak istiyor
O yağmurda birlikte ıslandığımız
Aklıma gelince hala içim titriyor

Günlerin en yalnız vaktidir sensiz olanı
sesini duymayan gün sağır tüm seslere
Bastığın topraktan, taştan bana kalanı
Bir buruk tebessüm gittiğin yere

Özlermiş geceler hep sabahları
Peşinden gider de ulaşamazmış
Seni anmayan dil Kelamları
Bir türlü kaderiyle uzlaşamazmış

Zaman yine geçmiş tan ağarıyor
Görüldü usul usul güneş ufuktan
Bu gökyüzü neye, kime ağlıyor
Uyansa tüm şehir derin uykudan