Bakış ele vermez, çetin cevizi,
Üzerine diş koyunca bell’olur.
Derin midir kalpte sevdanın izi,
Gözlerinden yaş koyunca bell’olur.
Gönüldür, insanın gerçek dünyası,
Vefasız çıkarsa, tutturur yası,
Hakiki yar mıdır güzelin hası?
Bir yastığa baş koyunca bell’olur.
Yüzü güleç midir, şen midir yurdu?
Sorun; düşünür mü kuş ile kurdu?
Söz ile olunmaz adamın merdi,
Sofrasına aş koyunca bell’olur.
Her dem karşısında oldun zilletin,
Asil ferdi doğdun, asil milletin,
Ey Karaçay var mı, yok mu kıymetin?
Bu diyarı boş koyunca bell’olur.
01.07.2004
İbrahim Karaçay
Kayıt Tarihi : 16.3.2019 23:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!