Belkili Şiir Şiiri - Tamay Önal Polat

BELKİLİ ŞİİR
Belki kalemim şiire açılırken canı yanmaz bir marangoz sevdası ile yontulan odunun.
Belki ay ışığından utanıp yok olası gelir yüzüne tükürdüğün o bulutun.

Ne dersin ha
Sevgisiz bir şairden
Sevimsiz Şiirler koyup cebime
Kendime de gelebilirim belki.
“Bak Pırıl pırıl cam kadehin dibinde
Mücevherlerden değerli bir damla unutmuşsun” diyebilirim.
Devleşmiş cüce sevdamın boynuna urganlar geçirildiğinde
Belkilerim darağacından süzülen ılık bir gözyaşı olarak ayak parmaklarımı öpüyor olsa da
MERHABA diye son sözümü söyleyebilirim.

Belki aradığım sesi buldurur kanunumun koma hali

Belli mi olur
Bakarsın kırıklarından yeniden doğar o camdan gemi
Sarmaş dolaş sevgili kokabilir fotoğraf kareleri
Çok öpülmüş yürekleri temizler gözümün hareleri
Bir sihrimsi kız dokunur bunalmış tarafına
Ey üfürüğü ıslığa dönüştüren güzel çocuk
Gün olur
Belki analar insan doğurur
Ve alkış tufanı kopar çocuk avuçlarında
Gülücükler yayılır memleket yaylalarına
Turnalar tekrar kavuşur Himalayalarına
SÖZÜN ÖZÜ
Her şey belki de sadece bir belki içindi.
Belki demiş olabilirim
İnsana varabilir,
İnsanda kalabilirim belki.

Göğüs kafeste değil
Kafes göğüste olur belki