Belkiler (Zehir) Şiiri - Golge Prens

İnsanın en büyük zaafı belirsizliktir Yani “Belki” kelimesi.
Seni sevmeyeceğini bile bile seversin,
Sonunu bile bile imkansızı seversin,
Bunu gün gelir anlarsın ama yinede engel olmazsın.
Kalbin seni dinlemez, sevmek ister hem de koşulsuz sevmek.
Engel olmazsın,
Aklındaki o belki kelimesi bir virüs gibi kanına karışır kalbine ulaşır.
Ve kalbine bütün zehrini boşaltır.
Öyle bir zehirdir ki seni öldürmez aksine sana mutluluk hissi verir,
Sarhoş olursun, hayal kurarsın, kendini kandırırsın.
Zehrin etkisi geçince tek başına yanlız kalırsın.
Kalbine her defasında o zehir yayıldıkça daha çok yanlız kalırsın
Ve gün gelir sevmeyi unutursun.
Gün gelir buna da alışırsın.
Ve sonra geriye bakarsın aradan uzun yıllar geçmiştir.
Farkına varırsın artık.
Büyümüşsündür
Hem de yalnız…
Beni senin için bu “Belkiler” kandırdı,
Ve şiirler yazdırdı.
Yüzünü gördüğümde o belkiler zehirlerini çoktan yüreğime salmıştı.
Kabini kırmak yada üzmek değildi istediğim. Sadece sevmek istedim
Sevgi denen o zehirden tatmak kana kana içmek için.
Ama anladım ki Zehir sevgi değilmiş,
Zehir sevmek istemekmiş..
Hem de imkansızı sevmek…