Belkide İçimizde Bir "biz" Vardır.

Gece yeni başlamıştı, saat 01.00'e yakındı.
İçimde bin bir şüphe ile pencereye yaklaştım
Sokağı aydınlatan ışığa dikkat kesilmişken,
Karın yere süzülerek düştüğünü farkettim birden.
Yer ıslak ve can alıcı,
Gözlerim ışık ile karanlık arasında seçim yapma telaşında
Işık, her şeyi aşikar gün yüzüne çıkarıp gerçeklerin dayanılmaz ağırlığında eziyordu beni.
Korku! Huzursuzluk!
Gözlerimi sokağın karanlığına çevirip, bir an olsun zihnimin kalabalığından uzaklaşmaktı niyetim.
Karanlık sessiz ve huzur doluydu.
Kimsesiz sokakların dili oldu ruhum bütünüyle o anda.
Kar taneleri kendini iyice gösterir bir şekilde inmeye başlamıştı.
Yer, hem ıslak hem can alıcı hem de yorgundu artık.
Pencereyi araladım biraz,
Genzimden göğsüme, tenimi dirilten bir soğuk yel esti. Vücudumdaki bütün hücrelerin canlandığını hissettim
Pencereyi sonuna kadar açıp, kafamı bütünüyle uzattım ve derin bir nefes aldım.
Sanki bir can üfleniyordu,
Tekrar yaşamak için.
Sanki bir yol açılıyordu,
Yeniden başlamak için.
Bir el uzanıyordu karanlığın ortasından
Sımsıcak bir el...
Davetkar bir eda ile salınarak doğrulan bembeyaz bir ten...
Karanlık artık bütün çıplaklığı ile içine çekiyordu,
Ruhum pencereden süzülerek huzurun kollarına atılmak istercesine uzaklaşıyordu benden.
Farketmiştim o an
Ben sadace beni değil aslolan ruhumu yormuş,
Onu gerçeklerin ortasına haps etmiştim.
Düşünmemek bir hastalıktı o ana kadar benim için
Ve anladım ki düşünmek bir delilikmiş meğer
Belkide diyorum; içimizde "Ben" den sıkılan
Bir "Biz" vardır.
Belkide kendi ellerimizle boğuyoruzdur ruhumuzu
Kaçıp gitmesi bundandır diyorum...