gözlerin…
ah! o gözlerin…
yangın yeriydi bir zamanlar
bakarım görmek için taa içine…
sönmüş bir ateşin zavallı efkarını oyalar
gözyaşlarını içine akıtma bu kadar
bu kadar akıtma içine gözyaşlarını
kor olur içinde alevlenen yaralar
bir duman genzimi yakar…
ne zaman
insan /insan/ olmaya yeltendi
o zaman ötelendi
ne zaman
dört nala sürüp umutlarını kalktı şaha
ne garip
o zaman tepelendi
her sabah ’bugün’ diyerek uyanır gözbebeklerim
bugün aydınlık yüzler görecek
herkese gülümseyeceğim
bugün
insan /insan/olduğu için acı çekmeyecek
tılsımlı bir huzur arayışında
esrik aldanışlar da olsa
bir tebessüme aç
gülen bir göze muhtaç
sıcacık ’günaydın’larda yıkanacak bedenim’
donar dudaklarımda tebessümüm
tebessümüm donar dudaklarımda
belki yarın…
belli ki yarınlar hiç bitmeyecek…
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta