Belki Uzaktasın Şiiri - İbrahim Kadiroğlu

Belki uzaktasın.
Ama uzak değilsin bana.
Yanımda yürüyen bir hayalsin sen,
Elini bırakmayı hiç istemediğim türden.
Sesini duyuyorum her şeyde.
Bazen senden,
Bazen de türkünü söyleyen güvercinlerden,
Beyazıt’ta sensiz bir meydanda üşürken.
Sen uzaktayken bir üşüme geliyor ruhuma.
Hep üşürdüm bu mevsimde,
Ama soğuk bir başka işliyor içime artık.
Sanki sen yoksun diye titriyor yanımdayken tuttuğun elim.
Aklımdaysa yanında olmak var.
Nereye gidersem gideyim seni arıyor gözlerim.
Sanki sen nereye gidersen,
Seni orada bulacakmışım gibi.
Gözlerim ufka bakarken,
Güneşten önce sen doğacaksın diye bekliyorum.
Sanırım ruhum da çok özledi,
Her sabah umutsuzluğunu seninle dağıtıp neşelenmeyi.
Özledim galiba seni.
Ya da sadece özledim işte.
Bir Ocak gecesinde uykuya dalmadan önce,
Yaşadığım yazı düşünürken.