Belki Unuturum Şiiri - Rümeysa Çakmak 2

Bir kar gibi eriyorum,
Bu bitkin sokakların kollarında.
Bana varmaz yâr'ın aşkıyla,
İçten içe çürüyorum.

Kaybolmuşum tedirgin gözyaşlarımda,
Yağmurlu görünüyor dışarısı,
Her defasında.
Hep yalnızlık mı ısıtacak, saklanan yaza?
Bir umut isterken ben karanlık girdabımda.

Gecelerde gelince kabuslar gözüme,
Zaman şeridi geçer mi selamından?
Yırtarak geçerken acılar kalbime,
Susar mı yüreğim dertlerle boğuşurken kandan?

Asla bilmeyeceksin sen,
Acı parıltılarını ki gözlerimi dolduran,
Sessizlik ki yüreğime taş gibi çöken,
Fısıltılar ki rüzgarın getirdiği, kalbime çarpan.

Bu bir veda,
Belkide bir elveda.
Sensizlik titretir kaygıdan yüreğimi,pekala.
Ancak alıştım ben elimdeki saza.

Silinmeli belki Yaşlanan anılar,
Bırakıp gidilmeli sessiz acılar,
Vazgeçmeli sellere karşı, destur.
Belki Ufuk çağırır da beni, unuturum.