Belki Rüya Belki Sürgün 2

Sınırları tarumar edilmiş
bir ülkenin ucundayım,
içimde mülteci bir sersemlik...
bir karanlık,
omuzlarıma kendi ağırlığını yüklüyor.
ne yana dönsem suskun bir şehir
ve her sokağında biraz daha eksiliyorum
her adımım bir taşa takılıyor
düşüyorum...

anlatamıyorum kimseye,
gözüm karanlığın, bazı bazı aralandığı
bir yerden bakıyor dünyaya.
birisi adımı unuttu galiba,
çünkü çağrıldığım her yer,
yokluğunun sancısı gibi geliyor kulağıma.
gözlerim değildi karanlığı harmanlayan,
yüzünün gölgesiyle bakıyorum hayata.
sürekli değişen bir şiir gibiyim artık,
her mısramda başka bir kışın zemherisi.
üşüyorum...

anılar, üstü çizilmiş satırlar gibi dağınık.
talihsiz
tarihsiz,
kimliksiz.
flu bir sensizlik...
ve ben, en çok kifayeti olmayan kelimelerle boğuşuyorum.

şimdi devrilmiş bir testiyim
çatlamış bir ömrün kenarında,
bir rençber alnının terini silerken,
ben bir tek yağmur damlası düşsün diye bekliyorum.

ne zaman biri gülümsese,
bir başka çığlık geziyor içimde.
mahmur bir esaretin içinde
ışıklar birbirine karışıyor,
ve ben, en büyük gölgeyi seçiyorum bilerek.
bir kadın solgun kırmızı bir tülbent bağlıyor başına
gözlerimde bir körlük
yüzünü seçemiyorum...

bir ahşap camide ağlamıştım yıllar evvel,
adını koyamadığım o duygunun içinde secde ederken.
kulaklarımı delen,
kimsesizliğe adanmış bir ezan okunuyordu.
o günden beri nereye dönsem
sırtımdan tutup geri çeken bir el vardı.
gömleğim ilk kez sırtımdan yırtılıyordu belki de...

ey sesi kesilmiş olan,
beni hangi vadide unuttun?
hangi dağın eteğinde
bir dua gibi yarım bıraktın beni?

senden bir iz bulmak istedim yaşadığına dair,
ama her iz,
kum üzerine yazılmış gibi
silindi gitti hep.
neden kazımadın taşlara ismini?

şimdi biri bana sorsa:
"kime dönmek istersin? diye
hiçbir cevabım yok.
çünkü ben,
dönülmeyecek yerlerin dar sokaklarında emekliyorum,
hiç tanımadıklarımın yüzlerine gülümsüyorum...

ne bir sokakta bekliyor biri beni,
ne bir hikâyede kaldı adım.
içimde koşan deli tayların
toynaklarıyla eziliyorum her gece
ve sensiz bir sonsuzlağa yürüyorum adım adım...

birisi adımı unuttu galiba,
çünkü çağrıldığım her yer,
yokluğununun sancısı gibi geliyor kulağıma.
beni sensiz bırakmaya canın nasıl dayandı söyle?.
kalubela da verdiğin o sözü nasıl unuttun?
nasıl unuttun ismimi? Söyle...