Belki ölüm gelir.. Şiiri - Erdem Mehmet ...

Belki birdaha görüşemeyiz..

Belki ölüm gelir.. Belki ben ölüme giderim..

Belki kendinden bile saklanmış 'beni gör' haykırışlarına anlam vermeye zaman bulamam..

Belki içine bakılası, oradan ummanlara akılası gözler solar..

Belki kesilir ses.. Soluk olur..

Belki tükenir soluk.. Bir garip çığlık olur..

Kum saatleri, böyle zamanlarda durur..

Unutur zaman, bilerek, inadına, durmaksızın ilerlemesi gerektiğini..

Belki ölüm gelir.. Belki ben ölüme giderim..

Belki hiç içmediği berrak suya karışır, bütün kirleriyle bir deli çocuk..

Belki.. dönüldüğünde..

Gidilmiş bir yoldan.. Harcanmış zamandan.. Boşa gitmiş andan..

Ayaklar, asırlık çınarlar gibi yere basarak, tutmak ister bir düşeni..

Kıymetli olan, hiç düşürmemem değildir, bil ey bilmesi gereken..

Kıymetli olan, arz kaydığında ayaklarının altından, seni tutamadığım yerde seninle düşmem,

Sonra ince ince işleyip kalbine, ellerimle, kalbimden devşirdiğim umudu,

Seni ve kendimi yeniden ayağa kaldırabilmemdir...

(Ankara - 29.04.2006 -18.35)