Belki hüzün vardı Şiiri - Birkan Demirci

Saat kaçta gördün,
belki hüzün vardı sokakta.
Rüzgar, usul usul eski bir şarkıyı fısıldıyordu,
ve gölgeler birbirine sokuluyordu üşüyerek.

Zaman, aşk vakti değildi belki,
ne güneş yeterince parlaktı
ne de gece yıldızlarla doluydu.
Her şey eksik, yarım, uzak…
Tıpkı bir vedanın eşiğindeki an gibi.

Bakışlarım o yüzden mahzun,
belki senden değil, belki benden.
Bazen insan, içindeki boşluğu
başkasında doldurmaya çalışır da
daha da derinleşir yalnızlığı.

Hüzün, sokağın köşesinde bekleyen bir tanıdık,
ellerim, seninle buluşacakken tereddütlü.
Belki vakit doğru değil,
belki biz değiliz doğru olan.

Ama işte yine de bakıyorum,
mahzun, sessiz, bekleyerek…