Belki Gelirsin Diye Şiiri - Muhammed Yağmur

Belki gelirsin diye
kapıyı kilitlemiyorum geceleri.
Ayakkabılar ters çevrilmiş değil hâlâ,
adımların uğurlar diye...

Bir ses duysam,
yerimden fırlıyorum.
Yine sen mi geldin?
Yok…
Yine yoksun.

Bir gölge düşse pencereme,
bir saç ucu görsem rüyamda,
kalbim yerinden kopacak gibi çarpıyor.
Ne çok özlemişim seni
anlatamıyorum.

Yüzüne benzeyen her şeyden korkuyorum artık.
Bir bakışın yankısı doluyor odamın duvarlarına.
Resmine bakamıyorum,
çünkü o gözler hâlâ içimi biliyor gibi…

Odamdaki eşyalar bana küs sanki.
Sedir, sensizliğe oturmuş.
Ayna, seni arıyor her yansımada.
Kadeh, dudaklarını bekliyor
içemiyorum…

Saat bile durmuş gibi bazen,
çünkü zaman bile
senin gelmeni bekliyor benimle.

Ve ben…
Yağmuru bekleyen bir dal gibi,
ışığı bekleyen bir gece gibi,
herkesin unuttuğu bir adam gibi
bekliyorum seni.

Belki gelirsin diye
camlarımı kapatıyorum,
rüzgarlar karışmasın diye kokuna.
Güneşi içeri almıyorum,
gözlerin gibi aydınlatmasın diye odamı.

Ve ne zaman gelse ölüm,
içimden bir ses diyor ki:
“Gitme…
belki bu gece gelir…”

Sen gelinceye kadar
bu kapı aralık kalacak.
Ve sen geldiğinde—
ölsem bile—
dirileceğim.
Kalkacağım,
çocuklar gibi koşacağım sana.
Ve ağlayacağım…
sana doyamadığım için değil,
bekleyerek bile
seni sevebildiğim için.