Belki de yeniden doğarız ölümlerle

Gece soğuktu
kar havasıyla titreşen yıldızlarla
masmavi rüzgâr ve ışıklar yanıyordu gözbebeklerin gibi masum
hep eskisi gibi cama düşen sevda mıydı yoksa bu buğulu hüzünde
belki de bu koyu gecede yeniden doğarız ölümlerle.

Kapıda bekliyordu kış
saatler seni gösteriyordu ayak uçlarında yürüyen akreple
geceyi kovalayan yelkovanın savaşında
sanki kaçıyor gibiydik hep hayattan bilmediğimiz zamanlara
belki de bu kaldırımlar beyaza boyandığında yeniden doğarız ölümlerle.

Hani o ilk kar yağdığında
Karatepe’den geldiğinde kış Kargasekmeze
nasılda kendimizi bırakmıştık bir çığ gibi zirveden umarsızca geceye
usulca neye devşirmişti o gece bizi ve yıldızlar gibi hep sessiz kaldık
belki de seviyorum suskunluğunda yeniden doğarız diye ölümlerde.