Belki de ölüm kurtuluşa eş gelir

tükenmeye başladığı anda yaşama umudumuz,
başlar derinden derine hüzün dolu veda şarkılarımız.
yaklaşırken sonları zaman denen tünelin,
sisler içinde kalır sevgilinin hayali.

uzak kaldım nicedir,
tutkunu olduğum sahilden.
özlesem de dalgaların sesini,
rastgele diyerek enginlere açılan umut teknelerini.
küstüm ya bir kere deniz denen sevdama,
ne bakasım gelir artık,
ne suyuna el sürmek.

vazgeçtim tüm sevdiklerimden,
yolumu kaybettim Selda,
hastalıklı bir aşkın karanlık sokaklarında.
uyuduğumu bilmeden uykulara dalıyorum pek çok gece.
ne hayal kurmak gelir aklıma,
ne ismini anmak.
tükenirken umutlar yenik düştüm yıllara,
direnmeyi bıraktım çektiğim acılara.
özlemin kavurduğu yıpranmış şu bedenim,
selam durur sessizce sonsuz yolculuklara.

özür dilerim aşkım,
beni affet.
söz vermiştim ya sana: ‘’Seni anmadan uyuduğum an, öldüğüm andır.’’
ölümle yaşam arasında ince çizgilerdeyim.
içimdeki özlem ölümden de zor gelir,
belki de ölüm kurtuluşa eş gelir.
küsmedim ki sana,
istesem de küsemem.
aşka küstüm sevdiğim,
sensiz geçen hayata,
sensiz yaşanan yıllara.

Mehmet Macit
10.12.2018
Dikili/İzmir