Belki de Öldük Şiiri - Niyazi Tuncer

Bilmiyorum be gülüm
Belki de öldük
Salâsız günlerde gömüldük
Ne duyan olmuş ne gören bizi
Dalımızda kuruduk öylece kendi halimizde
Kandırdık kendimizi
Ne zaman yeşerdi ne zaman kurudu bilen yok
Vurduk ikindimizi

Çirkefe bulandı gün
Ben unuttum gülüm sen say
Belki de bugün
Kar yağacak dediler, güneşi yok say
Belki sütten de beyaz
Ben bıraktım sen yaz
Kapatacak günahı,geceleri,kar
Aç ellerini bizim için yakar
Belki gökyüzünü bu dualar yakar

Aleve kesmişiz meğerse
Hadi yakalım alemi,değerse
Kim düşer ardımıza bilen varsa söylesin
Ey benim kara gözlüm neden bilmem böylesin
Ne adı var ne izi
Ne tutar ikimizi
Çalarsa çalsın bırak
Ah bu yollar çetrefilli
Dahası çok da ırak

Ağıtlar yakıyorlar çatal dilli gölgeler
Dizlerinin üstünde dövünerek diyorlar
Sen inanma onlara
Onlar ölü etini övünerek yiyorlar
Onlar ki gözlerinde mil, boyunlarında halka
Yalan söylüyorlar inan, gözleri yaşlı halka
Kim inanır deme
Bırak artık bunları
Bu sevdalar kalbimizde boş yere mi pas tutar
Bu akşamı demleme
Belki de bizim için bu gölgeler yas tutar…

Kurtbey / istanbul