Belki De Deliyim Ben Şiiri - Osman Avanoğlu

Hele bir bak nisan yağmuruna!
Nasıl da boşalıyor,
Başımdan aşağıya.
Alıp götürüyor,
Ne kadar korkum varsa.
Sırılsıklamım,
Tepeden tırnağa.
Elvan elvan cennet kokusu,
Sindi, yapıştı ruhuma…

Oysa bu sabah,
Ne de güzel bir hava vardı.
Güneşi örten tek bir bulut yoktu.
Bahar havasına kanıp,
Dayanamamış, atmıştım kendimi,
Sahile inen sokaklara.

Adımlıyorum ıslak kaldırımları;
Sokaklar ıssız,
Şehir sessiz,
Ben kimsesiz…
Ya Rabbim!
Hep gözyaşlarıyla mı sulanacak,
Tarumar olan gönül bahçem?

Bir ben varım dışarıda,
Bir de zifiri karanlık.
Ya çok cesurum,
Ya da bir deliyim ben.
Ah!
Keşke delirebilsem…

Çok uzaklardan belli belirsiz,
Bir yıldız yanıp sönüyor.
Ölümün ötesi aydınlık der gibi,
Aydınlığın ötesi huzur der gibi,
Fanifillaha davet eder gibi…

Başımdan aşağı boşalan,
Yağmur değil;
Ben diyeyim rahmet,
Sen de bereket…

Sırılsıklamım tepeden tırnağa.
Ne olur ruhuma da işlesin,
Birkaç damla.
Yüreğimde gizlediğim tohumlar;
Filiz olsun,
Dal budak sarsın,
Tomurcuğa dursun,
Çiçekler açsın,
Elvan elvan,
Rengârenk…

Sanki Gök kubbe yarılmış.
Yarılmış da;
Dünyanın bütün dertlerini,
Üzerime boca ediyor.
Asman ağlıyor,
Feryadı figan…

Gecenin bir yarısı,
Dünyada bir ben varım,
Bir de yağmur…
Meğer aşk, ne büyük bir "sır" imiş......
Kolay mı delirebilmek?
Kim bilir?
Belki de deliyim ben…
Ah!
Keşke delirebilsem…