Belki De. Şiiri - Sancar Can

Duygularımı koparıp koparıp attığım bu satırlarımdan başka hiçbir şeyim ya da hiç kimsem yok belki de. Ne kadar kussam da benliğimin yaralarını hep acıya çıkan bu sözcüklerle, belki de bir anlama kavuşamayacağım ya da daha da anlamsızlaşacağım. Anlamsızlık, yoklarken durmadan beni, gitgide kayıp ve sefil bir yolculuğun kıyısında demir alacağım. Uzatırken elimi inatla, çırpınırken tüm iyi niyetimle dipsiz bir boşluğun içine düşeceğim. Ruhum büyük bir boşluğu sahiplenirken mutsuzluğu demleyeceğim. Belki de bundan sonra hep bitimsiz bir yasın içinde kendimi tüketeceğim.

Kulaklarım uzaklardan cılız bir ses duyacak. Umudun cılız sesini. Ama biliyorum ki umut devasa bir hayaldi artık. Mutluluk, uzak bir düştü. İnandığım her şey yok olmuş, öldürmeyen acılarla bir başına kalmış bir cehennemdi kanıksadığım. Ben, büyük bir suç işlemiş de kefaretimi mi ödetiyordum kendime. Vicdanım giymişken kefenini, benliğime bir suçlu olduğumu nasıl söyleyebilirdim? Hakikaten bir suçlu muydum ben? Yoksa asıl vicdanına kefen giydirenler arasında kaybolup kim ya da ne olduğunu kavrayamayan bir zavallıya mı dönüşmüştüm? Tüm güzel şeyler, tüm sevgiler, tüm umutlar bir karanlığın içine hapsolduğu için mi suçluydum? Günahkar olan ben miydim?

Hep fazlası olduğum bu yaşamda ayrık otu olup durdum. Bir yabaniydim ya da anormal mi? Belki de başkaları gibi sevmesini de bilmiyordum, benim değerlerimin esamesi de okunmuyordu. Ben yaşama konusunda diğerleri gibi hesap kitap yapmayı da beceremiyordum. Bunların hepsi bir suç muydu? Bir oyuna dönüştürülen bu hayatın içinde aslında ne istediğini bilmeyen körler ve sağırlar arasında kalmış bir ucubeden başka neydim ki? Her şey sevgisizliğe ve ahlaksızlığa kurban edilmemiş miydi?

O kadar kırık, o kadar kırgındım ki… Sanki koca dünyanın içine dağılmış binbir parçamla bulamayacağımı bildiğim ben’imi arıyordum. Ah, hiçbir yere sığamayacak ve asla bütünlenemeyecek bu zerrelerim. Günbegün çoğalıp durmaktan başka ne işe yarıyordular? Kalbim, ah be kalbim bu dünya senin sevginle aydınlanamayacak kadar kirli ve iğrençti belki de. Belki de içinde taşıdığın masum çocuğu öldürmen gerekiyordu. Bu dünya, kim bilir içindeki masum çocuğu öldürmek zorunda kalan ne kadar da çok insanı yutmuştu sinesinde. Belki de ben mezarı kazılan bir yalnızlığın içinde çoktan ölmüştüm… Belki de bir türlü sonunu göremediğim derinliğimde yitip gideceğim ve her şeyi, herkesi bu derinlikte yutacağım. Belki de bildiğim bir şey yoktu ki benim.