Belki de Şiiri - Nihal Mirdoğan

Şu koca dağlara gün vurunca,ben
Eğilip, yere diz vurdum belki de
Dokuz tuğluk Hân'ım,tuğ çekince ,ben
Dizginsiz ve fikr-i hürdüm belki de

Kür Şâd marşlarıyla sevdama daldım
Orhun kaynağına ruhumu saldım
Töre adabını keskindir, bildim
Soy-sop tamgasını sordum belki de

Şamil'den,Hazar'dan merhaba dedi
Kafkas'tan dokunur yün aba dedi
Kılıcın ucuyla,hemen ivedî
Muhabbet burcunu verdim belki de

Destanlar yazarken hem de pek yaman
Bozkırda geziyor ,pusatlı ferman
Dört nal, cenk atları kişnerken hemân
Türk bayrağında gök kurt'um belki de

Nalların sesinden titrer ya yerler
Asya'nın sıcağı alından terler
Tezeneler vurur,kopuzlar gürler
Tam orası benim yurdum belki de

Eksenimde dönüp duruyor gayrı
Sinemin yalazı herşeyden ayrı
Yürek diyârımda bitmiyor seyri
Pir-i Türkistan'a vardım belki de

Doppa'yı uzatıp koydu başıma
Toyga çorbasını kattı aşıma
Asırlık düşümü taktı peşime
Kaşgar sabahını yordum belki de

Böyle bir sabahın, seher demleri
Belki, şaha kalktı at perçemleri
Koktu, Bengütaş'ın yeşil çimleri
Ilgar atlarını sürdüm belki de

Türk dilinin ezel ebed kaynağı
Gördüm, dil taşının Türkçe örneği
Duydum,nal sesi ve bir at toynağı
Toynağın izinde sırdım belki de

Hattâ,Aksakallar yer sofrasında
Cemâli parladı meşkin tasında
Gönül mabedimin tam ortasında
Aşkın dergâhında durdum belki de

Çakal uluması silinir orda
Bozkurtların yeri bilinir orda
Gülistanın gülü bulunur orda
Pamir'den al gülü derdim belki de

"Oğuz nesli benim nesli vakurum"
Dilimden düşmez ki dua'm,şükür'üm
Türk'lüğü gönle nakş eder, dokurum
Bu tasvire, ilmek ördüm belki de

Hattâ,Anadolu burçaklarından
Hattâ, Köroğlu'nun koçaklarından
Güneş ağmış kilim saçaklarından
Türkçe haykırışa erdim belki de

Görklü güneş titre,ısıt bizleri !
Bir çocuk ağlıyor,kırmış dizleri
Uzaklarda acı içre gözleri
Gördüm,lanet kavmî gördüm belki de

Velhâsıl,nabzımda vurur tarihim
Mazlumlara dua diyor tesbihim
Sus,Gülnihâl,kaygım yok,müsterihim
Cefâyı sineme sardım belki de
...Ve, ülküm en güzel derdim,belki de