Harap olmuş kalbin son çırpınışları!
Kendine faydası olmayan bir bedende yavaş yavaş ölümü beklemekte,
Öyle kalın duvarları var ki hapsolduğu bedenin
Duyuramıyor sesini kimselere.
Hissediyor ağır ağır ölümün yaklaştığını damarlarından kan yavaş yavaş çekilmekte...
Oysa bir sıcak el gerek belki de bu üşümüş kalbi yeniden diriltmeye.
Belki bir tatlı söz,
Belki bir bakış,
Bir nefes yetecek belki de her şeye.
Tuna Kahraman
Kayıt Tarihi : 23.5.2017 12:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!