Belki bir gün karşılaşırız

Belki bir gün karşılaşırız,
Beklide yan yana dolaşırız.
Hayalimdeki kadın!
Gerçeğe dönüşmeyen gülümseyiş
Yaşamın kötülük ettiği yalnızlığım,
Bir ışık bekleyen karanlığım.
Yakında aydınlanacaktır gülüm.
En zifiri karanlığın mutlaka bir aydınlığı vardır.
Zifiri karanlığın ardından tan vakti gelir
Ve sabah,
Zincirlerin bile söz geçiremediği yüreğim
Artık kurtuluşa, yaklaştıkça yaklaştı
İnsan tükenir, yırtınır, enerji biter
Ve sonuçta yine kurtuluş
Fakat birde bakmışsın ki
İnsandan arkaya bir şey kalmamış.
Ah, vah, yuh, tuh, kahrolası, geberesice …
Gibi serzeniş kahroluş ve sonrası
Bir gün uykular kaçar
İnsanın aklına bin bir türlü şey gelir,
Yaşadığı hayat gözünün önünden
Bir bir akar gider.
Ama giden gitmiştir yerine
Bir kerecik yüzünü görmek
Dokunmak,
İki kelimede söz söylemek ister insan
Ama nafile.
O gönül sarayına düşen insan
Artık gitmiştir gideceği ebediyete.
Sonrasında yalandan; beklide gerçekten,
Akan gözyaşları geriye getiremez onu.
Dünyada ne verdin ki ahrette istersin.
Yinede ilk karşılaşmamızda hemen sarılamayız,
Fakat seni ilk günkü gibi unutmayan bu yürek
Ölümsüzleştirdi işte.
Şu söze hiç dilim varmıyor aslında
“seni seviyorum”

Zülfikar Ali DEMİR
14.02.2009