Belki bir gün devamı gelir..

Her rüyanın ayrı bir sıçrayışı vardı gecenin sessizliğinde. Gözlerini açıyor yorumlamaya çalışıyor tekrardan uykuya dalıyordu. Aslında hiç uyanası yoktu öyle ağır geliyordu ki omuzlarında hissettiği yük hele ki yüreğindeki hepsinden beter ediyordu. Anlamlar katmak isterken daha beter derinlere dalıyordu.

Dayanamadı kalktı nefeslenmek için balkonun kapısına doğru yürüdü sanki yürüyen o değildi. Ruh ve beden ayrı düşmüşlerdi. Zorlandı açılmadı kapı korktu kilitli kapılara dayanamazdı. Kapının açılması uzun sürmedi ve balkona attı kendini önce bakındı sonra gökyüzüne baktı sonra taburesini aldı. Gökyüzü ne kadar güzeldi ve süzülen bir kuşa takıldı gözleri..

Uçuyordu öyle ki heytt be der gibi ordan oraya konuyordu. Hafiften rüzgar çıplak omuzlarına dokunuyordu. Kumruların guguk sesleri kulağında nameler oluştururdu. Gugukk gugukkk Yusuf kuyuya atıldığında güya Yusuf'un yerini söylerlermiş. Öyle derlerdi dedi kendi kendine.

Sonra ileriden heybetli duruşuyla kendini izleten dağın yamacını gördü. İlk kez görüyordu uzaklardan Ona doğru bakan dağı oysa senelerdir buradaydı. Balkonumdan dağ manzarı varmış dedi. Şimdi sabaha uyandım dağların yamacında uçan kuşu gördüm dese olmazdı. Cemal Süreya tek cümleyle tek vuruş yapmıştı. '' Hayat kısa kuşlar uçuyor ''

Kısa gibi gelen hayata uzun up uzun yaşanmışlıklar sığdırmıştı oysa. Sabahın altısında geçen dolmuşu gördü demek ki bu saatte çalışmaya başlamış oluyorlar dedi. Balkondan içeri girdi ne yapacağını bilmiyordu. Koltuklara öylesine yayılmış çamaşırlara baktı ruhani halde katlamaya başladı. Yürüsem mi diyordu ya da koşsam, koşmak up uzun koşmak istiyordu. Kaçmak ya da kaçamamak. Ayağına dolanmıştı ardına bakarken gördükleri ve önünde göremedikleri.

Kafasını çevirdi sehpada duran '' Tutunamayamlar ''ına ne çok seviyordu bu kitabı. Oğuz Atay'ın bambaşka bir anlamı vardı.

Gülümsedi ne çok istemiştim seni dedi. Bu sabah kendime Oğuz'dan bir satır bir cümle şansıma dedi. Ve sayfa 133 Ona dedi ki '' Tutunamayanların destanıdır bu şarkı '' yine gülümsedi. Hep gülümserdi. Seneler sonra gülümsemenin yakıştığını farketmişti ama acıyla da gülümsediğini kimse farkedemezdi.

Gülmek güzeldi belki isyanıydı belki de mutluluğu ama bir gülümsemesi vardı ki hayata bağlayan hayat bağım dedikleriyle kimse o hazzı vermezdi işte. Ellerine baktı bir elim var dedi hayata bağlayan. Bu el beş kişiye çıkıyordu ve onlarla gülmek gülmekti.

Gülmek devrimdir dedikleri gibi. Hayat sadece beş parmağımda dedi. Beş parmak ve beş hayat kendi hayatıydı ne garip. Ne hayatlar yaşadım bin bir kişilik. Ne çok güldüm ne çok ağladım dedi.

Sabahın saati ilerliyordu ve kendine ait bir saati kalmıştı. Yürüse miydi...koşsa mıydı..bilemedi kaç kişiydi içindeki aklı da ermiyordu. Tamamlansa diyordu ben sussam dinlesem bir kaç satır bir kaç hayatta siz ekleseniz. Oya Aydoğan'da ölmüştü. Bahanesiydi kızarmış patates damarında soluğunu kesen sonra döndü kendine senin de çok soluğun kesildi bak dikkat et dedi.

Ve hayat kısa kuşlar uçuyor. Guguk sesleri kesilmişti sokakta bir telaş işine gidenler, balkonunu silenler, arabaların sesleri ve işte hayat başlamıştı yapman gerekenlerle diyordu ki..

'' Biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim. Arkamı dönüp güvendiğim ve inandığım her şeye veda edeceğim '' Dedi Nilgün Marmara. Ne garip adını bile doğru bilmezken tanımıştım onun hislerini ve hep onun gibi olmayı düşlemiştim. Öyle gitmeliyim demiştim kuşlar gibi. Sanki onların ruhları benim saklımdaydı. Ne garip..çok garip..

Ve ben...

Ve ben de de hep istemişimdir erkenden gitmeyi. Dayanılası bir dünya içerisinde değilim gibi gelmiştir hep. Çekip gitmekte hep kaçmaktaydı aklım.

Ve bir gün gittiğimde Ahmet Arif'in uy havarı, leylim leylimi ve sevdiğim tüm şairlerin şiirleri, ardından benim şiirlerim.

Beni göğe gelin edin demeliydi ve üstümü şiirlerimle, şiirlerle örtmeliydiler.

Kimbilir belki bir gün bu yazdıklarım da vasiyet yerine geçer ve eklerim hayat sevdiklerimizden ibaret,sımsıkı sarılın ve hayata hayata geç kalmayın...