Belki Bir Gün Anlarsın

bütün sır ve alemlerden de öte,
geçmiş ve gelecekte yaşanmayan bir tutkuyla
istekle, arzuyla, boynum tozlanmış yerlerde
sana bakamayan aciz gözlerle
saçlarına hasret, ruhuna dokunmayan ellerimle
işte gidiyorum dünya denen aciz yerden
. Belki bir gün anlarsın, martıların neden özgür olmadığını,
Siyah ufukta beliren ay ışığının senin gölgen,
Gülümsemenin yazları, baharı ve geleceği getirdiğini.
Ellerimde küllenen zambak çiçeği,
Bari sen kuruma yalnız bırakma beni
Toprakta filizlenen umutlar ardında
Gözlerinin yaktığı alemler
Hesaplar arası hesaba karışınca
Belki bir gün anlarsın, cenazelerin ardında
Ruhları alan meleğin sen olduğunu
. İşte depremler, dalgalar arasında çırpınan eller
bitap düşmüş bir asker
heyhat bana O'ndan haber ver
sürgün olan beyaz bir atın ensesindedir elin
bağışlanmayı bekleyen idam
tıpkı tekrar eden kansere benzer
ben, sen kanserine yakalandım
bana yalnızca ölüm ver