Belki Bir Gün Aklına Düşerim

Ben hiçbir zaman sabahın beşinde,
Düşmeyeceğim aklına uyurken.
O yüzdendir güneş hep o saatte,
Ümitsizdir pencereme doğarken.

Hep geceyi bekledim güç de olsa,
Kitabını açar okursun dedim.
Belki gözün çarpar da bir satıra,
Beni anımsar aklına gelirim.

Oysa ben en aydınlık saatleri,
Sende gördüm, sende izledim, sende…
Boynu bükük sonbahar geceleri,
Batırmadım güneşi gözlerimde.

Her sabah güneşten önce uyanıp,
Sessiz, aklına düşmeyi bekledim.
Her gün akşam oldu da güneş batıp,
Hiçbir zaman aklına düşemedim.

Lakin alıştım artık gecelere,
Çelimsiz doğan ümitsiz güneşe…
Ne kulağım çınladı saatlerce
Ne de ömrüm yetti, yanan ateşe.