Belki ben.. Şiiri - Poyraz Karadeniz

İşte yine başlıyoruz..
Merak etme yaşamaya değil..
Mısralara..
Üçüncü tekil şahıs var mı?
Baştan söyle..
Varsa ben yokum..
Olsam ne yazarki?
Zaten hiç yoktum ki..

Bir şiir yazmışsın kendince..
Gidiyorsun izinde..
Ama bana göre çizgiyi çoktan ihlal ettin..
Yürümeyi bilmezsek kendine nasıl bir çizgi çizdin?
Merak ettim doğrusu nasıl becerdin..

Neyse bunlar giriş olsun gelelim fasıla..

Özledim seni..
Papatyanın kokusunu..
Gülüşünün verdiği rahatlığı..
Yaprakların düşüşünü..
Gözlerinin ışıltısını..
Güneşin yeryüzüne düşüşünü..
Özledim hepsini..
Hep seni..

Hep seni düşündüm..
Düşlerde..
Günlerce,geceler boyu..
Yastığımın altında telefon..
Elimde kırık bir cam parçası..
Ne yapsam diye hep düşündüm..
Hep düşledim..

Bir gürültü duymak istedim hep..
Bangır bangır çalsın dedim telefon..
Ama yok..
Ya ben yapamadım,ya sen..
Bir kez olsun napıyor bu çocuk demedin..
Neden aramıyor,neden sormuyor diye düşünmedin dimi?
Hadi evet de kandır bir defa daha beni...
Ama bilmen gereken birşeyler daha var..
Benim yanıma sakın kendini koyma..
Çünkü ortada kandırdığın tek kişi yok..
Çift kişi var biri çaresiz ben..
Biride düşüncesiz sen..
Sakın ola yan yana koyma ikimizi..
Belki ben keserim ellerimi..
Sen oturup gülersin..
Belki ben seni seviyorum derim..
Sen şımarırsın..
Belki ben oturup ağlarım..
Ve sen yine gülersin..
Belki ben çekip giderim..
İşte o zaman ne edersin?

Merak ediyorum..
Hayatından çekip gitsem..
Neler hissedersin..

İşte sonuç sana..
Edebi olmadı ama..
Cevap ver bana..
Ne hissedersin..?