Belki Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Çizgi üstü bir şey bu,
Sığmayan sayfalara.
Kör bir karanlıkta,
Yolunu bulmak gibi.
Kirli bir sevdayı,
Sıyırıp atmak gibi.
Düşler arasına dalıp,
Çekip almak gerçeği.
Ve, hiç solmayan sayfayı,
Yırtıp atmak gibi.
Aralayıp hayal dünyasını,
İçeriye dalmak gibi.
Bir çekiçle çakmak,
Yalnızlığı duvara.
Koparıp almak duvardan,
Asılmamış gerçeği.
Bir resmi yırtmak,
Seven kalbi bölmek ikiye,
Kör bir bıçakla kesmek parmağı.
Acıyı tatmak, tattırmak sezgiye.
Hiç ağlamamış sevdayı,
Ağlatmak doyasıya.
Bir çift gözü dağlamak,
Kor bir demir parçasıyla.
Kör bir sevdaya,
Bir çift göz takmak gibi.
Yaz sıcağında üşümek,
Kışın yanıp kavrulmak gibi.
Yaşamayı unutup bir an,
Ölümle kucaklaşmak gibi.
Sarılmak sevgiliye doyasıya.
Hiç kavuşamamak ölesiye.
Bir kitabı ayırmak ikiye,
Boş sayfaları birleştirmek kitap diye.
Sevgiliye giden yoldan şaşıp,
Kürek çekmek yalnızlığa.
Denize dalmak, yüzmeyi öğrenmeden.
Gözlerini yumup geceye,
Bir daha uyanamamak gibi.
Demir parmaklıklar ardında özgür,
Özgürlükte tutsak olmak.
Ayağınla çiğnemek gülü,
Gül diye koklamak dikeni.
Açılmamış bir paketi,
Bir daha sarmak gibi.
Zehiri içmek aşk iksiri diye.
Telsiz bir sazı,
Mızrapla dövmek gibi.
Gözyaşına sevinip, sevince ağlamak.
Gönül yanardağına,
Fazlasıyla yağan karın,
Yangını körüklemesi gibi.
Kağnıya motor takmak,
Otomobile at koşmak gibi.
İçindeki sevgiyi, söylememek sevdiğine.
Öldürmek ikinci seni.
Yalnızlığa baş kaldırmak.
Açık havada kaybolmak,
Siste yolunu bulmak gibi.
Silahsız girmek savaşa.
Barışı vurmak alnından.
Çekip almak çiviyi tahtadan.
Seni sevmek doyasıya,
Dünyada yalnız sen,
Sen varmışsın gibi.