Belki Şiiri - Hüseyin Kapan

Belki ben seni yarattım içimde, kim bilir belki de sen beni

Bir askın uçurumunda bırakıp gittin, bilinmeyen sonsuzluklara.

Gözlerinde görürdüm askı, seninleyken yasardım; elini tutamayınca deliye dönerdim

Gittin uzaklara, bilinmeyen sonsuzluklara,

Bıraktın beni hem de zamansızca...

İçimden gelmiyor konusmak, gezmek, dolasmak

Mısralara döküyorum hislerimi...

Belki yasamadım böyle bir duyguyu;

Belki de kandırıyorum kendimi, sanarak yasadıgımı

Içimden geldi iste yazıyorum...

Aklıma geldikçe çıldırır gibi oluyorum

Gözlerim doluyor, doluyor ağlayamıyorum

Bazen, bazen içime atıyorum göz yaşlarımı,

Bazense bir kanlı kalemle mısralıyorum duygularımı...

Sen yoksun artık, ben yokum, öldürdün seni bende ve öldürdün yüreğimde.

Demiştim hatırlarsın ‘bir kalem ucu genişliğinde’ yaşamıştım aşklarımı,

Şimdi o kalemin ucunda yazıyorum yaşadıklarımı...

Artık bayramlar o eski bayramlar değil,

Yürek toplayan o çocuklar artık yok,

Artık dertlerimi, acılarımı, yalnızlığımı paylaşacak bir yarim, bir dostum yok

Belki ben seni öldürdüm içimde, kim bilir belki de sen beni...

16/11/2000