Belirsizlikleri Devirdim Çünkü İmgeler ...

aynaya döküldü tümden yansı
savruldu toprak
elimde büyülü tarak
toplandı avuçlarımda
zulaladım saçlarını
tırmandım bir üst geçitten
çıktım yeryüzünün sokağını

dilimde fiyonklu mızıkalı bir şarkı

hiç görmedin beni
karanlık değildim oysa
sürünmezdi geceleri kör basanlarım
kuytularım düşmezdi akılsıza

içimde büyülü bir dev
kilitlerdim zamanı
sarılırdım zümrüt koluna
izlerdim uzaktan dünyayı

köprüler, kıtalar, yıldızlar, virgüller
ve göçlerimiz vardı

madenler, bakır filizleri ve
gökdelenlerin tepeden baktığı
yalın ayak çocuklar

sonra nereden türediğini
bilemediğimiz ayrık otları
bitiverdi önümüzde
kirlendi ayaklarımız

dökülüverdi anılarımız
gömütteki çömleğe
taşların ılgın soluğu tüterken
yerinden ettiler sözcüklerimizi

bilgisizliğin yozluğu şu zifiri ırmak
dökülürken doğduğumuz sahilden sonsuza
biz yılmadan kendimize çevirirdik aynaları

kekremsi uzun boyunlu bir ağıttı
ardımızda yollar

korkardık
ya ilkel sözcükler
yerleştirirlerse zihnimize
suçlamak ve tuzlamak için
yaralarımızı
ne bırakacağız geleceğe
sular altında kalmak üzere olan
bir kentin kalıntılarından
başka

toplayacaklar küllerimizi
eğer neslimiz hatıralarımızı boğmazsa
bitmemişlik ve yarım kalmışlık üzerine
konuşabiliriz fakat
hangi vadi bağrına basacak
bu tozlu kitabeyi
hangi kervan yoluna dökülecek yıldızlar

kim korkmayacak tarihten
ve açacak kapılarını sonsuza