Belirsizliğin çığırtkanlığı

muhtevasını bilmem mümkün mü
elzem çığlıklarım ulaştığında
senin ruhuna dokunan noktalara

idrakı mümkün mü kabuğun ardının
tasavvur edişimle varlığını
mart ayının sonunu
art niyetin afyonvari hissini
Sensemenin budala kemirişini ruhumu
bildim ki sanki?

öfkemi taarruzlara değil
yatıştırılamaz karanlığında gecenin
seni karşımda bulamayışımın
sebebi dediğim
-belki değil-
hayata sayıp dökmeye sakladım

saydım ve döktüm
saydam ömrümün günlerini saydım
döktüklerim ruhumun zerreleriydi
duygu yüklü parçacıklar gibi
saygı duyulmaksızın görünen içimi
saydım, döktüm. bölündüm.

karakterlerimi seçmiştim ta o zaman
birisi muhannet serseri
öteki rindüşeyda gülgûn havari

bunalımım anlaşılmaz, yaman
fevkalade Çengi'lerde kayıp.
ölümün alametleri artık tastamam