Belgüzar Şiiri - Muzaffer Şanver

Dedim bugün gözlerin nemli
Seni bir üzen var besbelli.
Ne umuyordu neyi buldu?
Yanakları sarardı soldu,
“Ana” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.

Ebesiyle uyum içinde,
Saçı darmadağın biçimde,
Ebesi postalını soydu
Tozlu bir poşete koydu,
“Baba” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.

Teni esmerdi gözleri kara,
İçerime düşürdü bir yara.
Dedim “Herkes yüksek boylu.”
Olmazlardan üzülen oydu,
“Çaba” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.

Belgüzar’ın elleri kına.
Hiç bakmadık yakasına.
İçinden yaralı oydu
Sırtından gömleği soydu
“Yara” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.

Dünya bu, sahte güllerden taç.
Ne zengini tok, ne fakiri aç.
Helal kazanmak amaç buydu,
Talihinden yakınan oydu.
“Kara” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.

Sökülmüş senin yakan, yenin,
Pek kararmış ellerin, tenin.
Açlık susuzluk çeken oydu.
Bir simit ile karnı doydu,
“Hala” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.

Daldaki gül kafeste bülbül,
Karaçalı olur mu sümbül.
Sınıfın bir tek kızı oydu,
Simit defter kaleme doydu,
“Para” dedi Belgüzar,
Gözlerini yumdu.