Soğuk üşüyorum.
Karanlık korkuyorum desem,
inanmazsın bilirim.
Dışarda fırtına,duyduğum rüzgar,
söyleyemediğim haykırışlarım desem,
Portakal çiçeklerinden taç yaptığımız,
kara trenlerin arkasından bakıp,
hayallere daldığımız,
kağıttan gemiler yapıp,
suya bıraktığımız denizimizde kaldı çocukluğumuz.
Kaldırımda bir fotoğraf.
Üzerinde ayakkabı izi,
yarısı yanmış, rengi sararmış.
Ortasından katlanmış.
Birbirine bakan,
iki çift gözün hizasında
Hayatımda iz bırakanları
affetmeyi öğrendim.
Beni ben yapan acılara
teşekkürüde.
Gerekiyorsa açtığım kapıları,
Gözlerin yeşil mavi.
Ruhun derin mavi.
Bir masal kahramanı,
huzurla gece sarıldığım,
can yoldaşım.
Hayata yükleriz anlamları.
Kimi aşkta kimi işte kimi parada
arar mutluluğu.
Savaşırız kendimizle
kuşanıp kılıçları.
Bir şarap misali,
yıllandım yıllar içinde.
Öğrendim hayatı,sevgiliyi,
sevmeyi sevilmeyi.
Aşk denizinde yüzdüm.
Bir Akdeniz,bir Karadeniz,bir Kızıldeniz,
Öylesi bir geceydi,
Gecenin uykusundan uyandığımda. .
Karanlık soğuk ve sessiz. .
İçimde sönmeyen ateşle ısınmasaydı eğer,
Yıldızlar söner ,üşür ,ağlardı bile..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!