Belalım 2 Şiiri - Banu Doğan

Belalım, sana sesleniyorum.
Gecenin karanlığında, yıldızların arasında, sessizliğin içinde yankılanan bu sesimi duyuyor musun?
İçimde büyüyen bu sevdayı, içimi yakan bu aşkı anlatmak imkansız.
Sen benim belalım, sen benim en büyük imtihanımsın.
Her gün seninle başlıyor, her gece seninle bitiyor düşüncelerim.
Gözlerin, sözlerin, dokunuşların…
Hepsi birer yangın gibi içimde.
Ne zaman seni düşünsem, yüreğimde bir kasırga kopuyor.
Aklım almıyor, nasıl bu kadar sevebiliyorum seni?
Belalım, seninle tanıştığım o gün, hayatımın en unutulmaz anıydı.
Gözlerimin içine baktığında, kalbim duracak sandım.
Seninle geçen her an, öyle özel, öyle eşsiz ki… Ama bir yandan da bu sevda bana azap veriyor. Sensizliği düşünmek bile istemiyorum, ama biliyorum ki bu aşkın bir sonu yok.
Her adımda, her solukta seni hissediyorum. Bazen öyle yakınsın ki, elimi uzatsam sana dokunacakmışım gibi.
Ama sonra bir bakıyorum, aramızda dağlar, denizler var.
Bu mesafe, bu uzaklık…
Her anımı seninle doldurmak istiyorum, ama bir türlü kavuşamıyoruz.
Belalım, seni sevmek bir lütuf mu, yoksa bir lanet mi bilmiyorum.
Ama bildiğim tek şey, seni sevmekten asla vazgeçmeyeceğim.
İçimdeki bu ateş, bu tutku, beni her geçen gün daha da güçlendiriyor.
Sensiz bir dünya düşünemiyorum, sensiz bir hayat hayal edemiyorum.
Belalım, belki bir gün yollarımız kesişir, belki bir gün bu aşk gerçek olur.
O zamana kadar, seni hep kalbimde taşıyacağım.
Her nefesimde, her düşümde sen olacaksın. Çünkü sen benim belalım, sen benim kaderimsin.
Ve eğer bir gün bu dünyadan göçersem, bil ki bu yürekte, bu kalpte hep sen vardın.
Seninle doğdum, seninle yaşadım ve seninle bu dünyadan göçtüm.
Belalım, seni hep seveceğim.
Bu aşk, bu tutku, bu sevda… Hep benimle olacak.