Beladan Belaya Atladı Gönül...

Hasret ile yanar iken
Deli gönül yara küstü
Gül bitmezken bitti diken
Gelmeyen bahara küstü

Gönül hapis, gönül sürgün
Ağlar yorgun, güler yorgun
Onsuz bile o na vurgun
Serden geçti sere küstü

Hayallere dalar gider
Kendi bulur kendi eder
Yaza, kışa hep kin güder
Güneş, yağmur, kara küstü

Sever güler sever ağlar
Duraksızca aşar dağlar
Geçti gitti güzel çağlar
Geçen çağlara küstü

Gönül bir kor, gönül ateş
Onsuz kalmak idama eş
Urgan oldu kahpe güneş
Sehpalara, dârâ küstü...

Ateşe küstü, kora küstü
Kolaya küstü, zora küstü
Beladan belaya atladı gönül
Gözlerinde öldüğü yârâ küstü
Gözlerinde öldüğü yârâ küstü...