Bekliyorum Şiiri - Fırat Çandır

Şimdi terkedilmiş eski
Ve kimbilir kaç zamandır
Benden ve benim gibilerden başka
Tek bir yolcunun bile uğramadığı
Yer yer tahta kurularının
Minik karıncaların ve kuşların
Belki isteyerek belki zoraki
Mesken tuttuğu
İzbe bir tren istasyonunda
Yamuk yumuk kırık dökük
Uzun soğuk ve paslı raylarında
Senelerdir gelmeyen
Senelerdir dumanı tütmeyen
Düdük sesi duyulmayan ‘çuf’lamayan
Belki geri getirir ümidiyle
Seni götüren o treni bekliyorum...

Şimdi ıssız bir limanda
Güneşin doğuşunda ve batışında
Gökyüzünün mavisinde kızılında
Köhne cansız ve uykulu
Tuzdan boyası dökülmüş
Dalgalarla vuruşmaktan
Vücudu darp ve yaralarla dolu
Kürekleri yani kolları kırılmış
İnadına ve asiliğine beyaz
Yılların yorgunluğuyla mahmur
Sırtından limana zincirli
Ama yüzü hala gülebilen
İhtiyar bir balıkçı teknesi gibi
Bana birkez daha dokunacaksın
Gelipte enginlere açılacaksın diye
Amansız ufukları bekliyorum...