Bekliyorum Şiiri - Pelin Coşkun

Bir senemin dört mevsimi
Kalbimin dört odası
Hepsi senle dolu
Senden de öte, senin mevsimlerinle
Senin kalbinle dolu
Senin ruhunla, senin gözlerinle
Gözlerinden öte bakışlarınla
İçimi yaz güneşi gibi kavuran gülüşünle,
Ellerinle dolu
Yalnız senin rüzgârların esiyor kalbimde
Yüreğime yalnız sen kar yağdırıyor, yalnız sen gökkuşakları yaratıyorsun ellerinle
Ellerinden çok yüreğinle.
Kalbimin üzerinde senin parmak izlerin var.
Biliyorum senin de yağmurların, fırtınaların var
Senin yüreğin de benimle dolu, biliyorum.
Senin de mevsimlerin benimle daha hızlı geçiyor
Ayaklarının altından yer çekiliyor depremlerle
Benim gibi sen de yer çekimini unutuyorsun zaman zaman
O zaman ben de düşünüyorum ki bunu yapan evren olmalı
Kalbim bu kadar ağırken ayaklarım nasıl bu kadar hafif olabilir ki yoksa?
Zaman yanındayken nasıl durabilir ve ben nasıl konuşmayı unutabilirim?
Baharın ilk çiçekleri nasıl sen bana gülmeden açamaz ve ben sensiz nefes alamam?
Çünkü sen, beni ben yapansın
Bir senemin dört mevsimisin, kalbimin dört odasısın.
Gözlerime yansıyan ışıktan beynime ulaşan tek yegâne görüntüsün.
Ellerim, parmaklarım, kollarımsın
Yoksa başka nasıl açıklarım sana bakınca hareket edemeyişimi
Sana bakarken duyduğum müziği başka nasıl açıklarım
Ve kim duyar bu müziği benden başka
Kulaklarımsın çünkü benim, kulaklarımdan yüreğime inen sessin
Sesten çok bir hissiyatsın, soyutsun
Görmeden bakabildiğim, duymadan dinlediğimsin
Ellerim olmadan da dokunabildiğimsin.
Peki, bunu nasıl yapabilirsin?
Beni güldürüp ağlatan her duygu neden sensin?
Beni neden ağlatan sensin?
Nasıl mevsimleri değiştirip kalbimde çiçek açtırabilirsin
Ve bu çiçekler nasıl olur da hiç kuruyup dökülmezler?
Aksine her geçen günle yeşerir, büyür bu çiçekler
Dünyanın en güzel pembesiyle dolar kalbim
Öyle ki ciğerlerime kadar iner, nefes alamam
Senin açtırdığın güller vardır ciğerlerimde
Ve kollarımda, bacaklarımda, ayaklarımda, kelebekler uçan midemde
Nefes alan her hücremde senin güllerin var
Bir bakışınla yaprak dökmeye hazır pembe güller
Kışın bile canlı kalan pembe güller
Sen de biliyorsun pembe güllerin anlamını benim gibi, biliyorum
Ben de yüreğine yağan her yağmurda kırmızı güllerimin açmasını diliyorum
Nefes aldığın her hücrende benim kırmızı güllerim olsun istiyorum
Ellerinde, kollarında, ışık altında parıldayan gözlerinde, parmaklarında
Ve ciğerlerinde, çünkü ancak böyle anlarsın birini sevdiğini
Sen de nefes alamıyorsun değil mi bazen?
Güllerimin dikenleri ciğerlerine kadar indiyse sen de beni seviyorsun
Hem de gökyüzü gibi, dört mevsim ve yeryüzü gibi
Aldığımız nefes ve geri verdiğimiz nefes gibi
Parlayan güneş ve ışıldayan ay gibi
8 gezegen ve Samanyolu gibi
Hiçbir şeyin vardan yok, yoktan var edilemeyeceği gibi
Işık ve karanlık gibi, hayat gibi sen de beni seviyorsun
Benim gibi
Bana bütün bunları hissettiren evren gibi
Belki de değil
Ben öyle inanmak istiyorum
Çünkü benim evrenim sensin
Bir yılımın dört mevsimi
Kalbimin dört odası
Hepsi senle dolu
Dolmaktan öte,
Hepsi sensin.
Ve biliyorum artık beni neden ağlattığını
Bilmezlikten geleceğim yine de
Her günümle aynı soruları tekrar soracağım
Ve her gün sana yeniden âşık olacağım
Sonbaharda dökülen yapraklarına ve gülüşüne,
Kışın üşüyüp titreyen yüreğine
Ve yazın parlayıp ısıttığın bir çiçeğe
Biliyorum ki o çiçek baharda yeşerip açacak
Ve ben sana yine âşık olacağım
Açtırdığın pembe güllerle bekliyor olacağım
Şimdi gibi
Dün gibi ve yarın gibi
Her zaman gibi, sonsuzluk gibi
Evrenin başlangıçtan beri yaptığı gibi
Yeniden nefes alabilmeyi
Bekliyor olacağım…

Pelin Coşkun
19/09/2020