Bambaşka kutupların
Müthiş çekiminin,
İnanılmaz bir
Örneğiydik biz.
Artıyla eksi,
Noktayla virgül gibi...
Asla nokta koyamadım sana,
Ben hep virgüllerdeydim.
Senin nokta dediğin yerlerde bile
Hep bir umudum
Vardı işte.
Dönecek diyordum,
Eninde sonunda
Geri dönecek...
Ve döndün...
Uzun zaman sonra...
Ben noktaya
İyice yaklaşmış,
Ümitlerimi
Söküp atmış iken...
Tam,
İçimdeki ateş yavaş yavaş
Sönerken işte...
Veya ben
Söndüğünü zannederken! ..
Karşı koyamadım,
Hayır diyemedim ve
Yine açtım kalbimi, kollarımı...
Bu sefer,
Sonundan emin olarak...
Ve bekliyorum,
Yine bir rüzgar gibi
Yıkıp geçmeni...
Kayıt Tarihi : 21.4.2010 16:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!